Δεν είναι λοιπόν περίεργο που το Ινστιτούτο Tavistock και η CIA ασχολήθηκαν με την εξέταση των επιδράσεων του LSD και του τρόπου επιρροής και ελέγχου του νου.
"Επιστήμη;" .... "Ναι", έλεγε ο Mustapha Mond, "αυτό είναι άλλο ένα στοιχείο στο κόστος της σταθερότητας. Δεν είναι μόνο η τέχνη ασύμβατη με την ευτυχία, είναι επίσης και η επιστήμη. Η επιστήμη είναι επικίνδυνη, πρέπει να την κρατάμε πολύ προσεκτικά αλυσοδεμένη και φιμωμένη...
"Με ενδιαφέρει η αλήθεια, μου αρέσει η επιστήμη. Αλλά η αλήθεια είναι απειλή, η επιστήμη είναι δημόσιος κίνδυνος. Τόσο επικίνδυνη όσο και ευεργετική. Μας έδωσε την πιο σταθερή ισορροπία στην ιστορία... Αλλά δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στην επιστήμη να αναιρέσει το καλό της έργο. Γι' αυτό περιορίζουμε τόσο προσεκτικά το πεδίο δράσης των ερευνητών της... Δεν της επιτρέπουμε να ασχοληθεί παρά μόνο με τα πιο άμεσα προβλήματα της στιγμής.
Όλες οι άλλες έρευνες αποθαρρύνονται με τον πιο επιμελή τρόπο... Ο ίδιος ο Φορντ έκανε πολλά για να μετατοπίσει την έμφαση από την αλήθεια και την ομορφιά στην άνεση και την ευτυχία... [αλλά] οι άνθρωποι συνέχισαν να μιλούν για την αλήθεια και την ομορφιά σαν να ήταν τα κυρίαρχα αγαθά. Μέχρι την εποχή του Εννεαετούς Πολέμου. Αυτό τους έκανε να αλλάξουν τη στάση τους. Ποιο είναι το νόημα της αλήθειας ή της ομορφιάς ή της γνώσης όταν οι βόμβες άνθρακα σκάνε παντού γύρω σου; Τότε ήταν που η επιστήμη άρχισε να ελέγχεται για πρώτη φορά - μετά τον Εννεαετή Πόλεμο. Οι άνθρωποι ήταν τότε έτοιμοι να ελέγξουν ακόμη και τις ορέξεις τους. Οτιδήποτε για μια ήσυχη ζωή. Από τότε συνεχίζουμε να ελέγχουμε.
Φυσικά, δεν ήταν πολύ καλό για την αλήθεια. Αλλά ήταν πολύ καλό για την ευτυχία. Δεν μπορεί κανείς να έχεις κάτι χωρίς αντάλλαγμα. Η ευτυχία πρέπει να πληρώνεται. Πληρώνετε γι' αυτό, κ. Watson - πληρώνοντας επειδή τυχαίνει να ενδιαφέρεστε πάρα πολύ για την ομορφιά. Ενδιαφερόμουν πάρα πολύ για την αλήθεια, Πλήρωσα κι εγώ".
Ο γενναίος νέος κόσμος του Aldous Huxley
Από πού να αρχίσει κανείς να συζητά για το διάσημο μυθιστόρημα μυθοπλασίας του Χάξλεϊ; Παρόλο που οι περισσότεροι συμφωνούν ότι το έργο έχει μια λαμπρότητα, οι περισσότεροι είναι επίσης μπερδεμένοι ως προς το ποια ήταν η πρόθεση του Χάξλεϊ να γράψει αυτό το δυστοπικό όραμα που άσκησε μεγάλη επιρροή. Είχε σκοπό να εκληφθεί ως προτροπή; Μια αναπόφευκτη προφητεία; Ή μάλλον... προοριζόταν για μια ανοιχτή συνωμοσία;
Τι εννοώ με τον όρο Ανοικτή Συνωμοσία; Αν πρόκειται να μιλήσουμε για τέτοια πράγματα, η ιστορία μας αρχίζει με τον H.G. Wells, από τον οποίο ο Aldous σίγουρα επηρεάστηκε, ιδίως από τα μυθιστορήματα του Wells "Μια σύγχρονη ουτοπία", "Ο κοιμώμενος ξυπνάει" και "Άνθρωποι σαν θεοί", όταν έγραφε τον "Γενναίο νέο κόσμο".
Παρόλο που ο Aldous αναφέρεται στον Wells ως "φρικτό, χυδαίο ανθρωπάκι" (ο Wells δεν ήταν όντως πολύ συμπαθές άτομο), αυτό δεν συνέβη για τους λόγους που θα μπορούσε κανείς να υποθέσει αρχικά. Ο Άλντους μοιράστηκε την άποψη του Wells ότι η κοινωνία θα έπρεπε να οργανωθεί με βάση ένα σύστημα κάστας. Ίσως αυτός να ήταν ένας από τους λόγους που ο Άλντους γοητεύτηκε τόσο πολύ μαθαίνοντας για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και πρακτικές των Ινδουιστών της Ινδίας, οι οποίες συνυπήρχαν για αιώνες με ένα βαθιά ριζωμένο σύστημα κάστας, από το οποίο η Ινδία παλεύει ακόμη και σήμερα να απομακρυνθεί.
Αυτό δεν σημαίνει ότι το ένα προκάλεσε το άλλο, ή ότι ο Ινδουισμός δεν έχει προσφέρει πληθώρα σπουδαίων έργων και γνώσεων, αλλά ότι κάποια στιγμή είχε διαφθαρεί και διαπλεκόταν πλήρως με την υποστήριξη του συστήματος των καστών της Ινδίας, κάτι που δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί, ότι χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει ένα σύστημα ιεραρχίας από τον σκλάβο μέχρι τη θεϊκή κατάσταση ενός Βραχμάνου και ότι οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές ήταν πάντα γοητευμένοι από αυτή τη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί.
Ο Aldous ενδιαφερόταν πάντα για το θέμα της θρησκείας, αλλά περισσότερο για τις χρήσεις της στον συμπεριφορισμό και τη διανοητική προετοιμασία που επιτυγχάνεται μέσω τεχνικών όπως η είσοδος σε κατάσταση έκστασης, όπου η υποβλητικότητα του ατόμου μπορεί να χειραγωγηθεί. Η Hypnopædia δεν ήταν απλώς ένα ιδιόρρυθμο κατασκεύασμα επιστημονικής φαντασίας. Είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο ο Aldous ενδιαφερόταν τόσο πολύ για το έργο του Δρ. William Sargant, στον οποίο ο Aldous αναφέρεται επανειλημμένα στα γραπτά και τις διαλέξεις του και ο οποίος είχε εμπλακεί με το Ινστιτούτο Tavistock και την MKUltra. Περισσότερα για αυτό στο δεύτερο μέρος.
Αυτές οι πνευματικές/θρησκευτικές σπουδές είναι που διαμόρφωσαν τη βασική θέση του βιβλίου του Aldous "Doors of Perception", το οποίο θεωρείται το εγχειρίδιο οδηγιών για την έναρξη του κινήματος της αντικουλτούρας. Ο τίτλος είναι επηρεασμένος από τον ποιητή William Blake που έγραψε το 1790 στο βιβλίο του "The Marriage of Heaven and Hell":
"αν οι πόρτες της αντίληψης καθαρίζονταν, τότε τα πάντα θα εμφανίζονταν στον άνθρωπο όπως είναι, άπειρα. Διότι ο άνθρωπος έχει κλειστεί στον εαυτό του, μέχρι που βλέπει τα πάντα μέσα από τις στενές χαραμάδες της σπηλιάς του".
Μια άλλη σημαντική επιρροή για το "Doors of Perception" ήταν και πάλι ο H.G. Wells, από το βιβλίο του "Η πόρτα στον τοίχο", το οποίο εξετάζει την αντίθεση μεταξύ αισθητικής και επιστήμης και τη δυσκολία επιλογής μεταξύ τους. Ο πρωταγωνιστής Λάιονελ Γουάλας αδυνατεί να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ της φαντασίας του και της ορθολογικής, επιστημονικής πλευράς του, γεγονός που οδηγεί στο θάνατό του.
Ο Aldous γράφει στο βιβλίο του "Doors of Perception,":
"Το ότι η ανθρωπότητα στο σύνολό της θα μπορέσει ποτέ να απαλλαγεί από τους Τεχνητούς Παραδείσους μοιάζει πολύ απίθανο... Τέχνη και θρησκεία, καρναβάλια και σατουρνάλια [αρχαία ρωμαϊκή παγανιστική γιορτή], χορός και ακρόαση ρητορικής - όλα αυτά έχουν χρησιμεύσει, κατά τον H.G. Wells. Η φράση του Γουέλς, ως Πόρτες στον Τοίχο... Κάτω από ένα πιο ρεαλιστικό, ένα λιγότερο αποκλειστικά λεκτικό σύστημα εκπαίδευσης από το δικό μας, κάθε Άγγελος (με την έννοια της λέξης αυτής του Μπλέικ) θα μπορούσε να κάνει μια σαββατιάτικη θεραπεία, θα τον ωθούσαν και θα τον υποχρέωναν, αν χρειαστεί, να κάνει ένα περιστασιακό ταξίδι από κάποια χημική Πόρτα στον Τείχο στον κόσμο της υπερβατικής εμπειρίας. Αν τον τρομοκρατούσε, θα ήταν ατυχές αλλά μάλλον σωτήριο. Αν του έφερνε μια σύντομη αλλά διαχρονική φώτιση, τόσο το καλύτερο. Σε κάθε περίπτωση ο Άγγελος μπορεί να χάσει λίγο από την αυτοπεποίθηση της αυθάδειας που βλαστάνει από τη συστηματική λογική και τη συνείδηση ότι έχει διαβάσει όλα τα βιβλία...
Αλλά ο άνθρωπος που επιστρέφει από την Πόρτα του Τείχους δεν θα είναι ποτέ ακριβώς ο ίδιος με τον άνθρωπο που βγήκε...". Ο Aldous κυνηγούσε πάντα το τέλειο ναρκωτικό που θα είχε ελάχιστες σωματικά καταστροφικές συνέπειες, αλλά θα επέτρεπε στο άτομο να εισέλθει σε μια σχεδόν καταναλωτική κατάσταση θρησκευτικής/πνευματικής εξωσωματικής εμπειρίας, μια υπερβατικότητα που υπόσχονταν σύνδεση με το Άπειρο, εσωτερική γαλήνη και φώτιση.
Διαφώτιση και εσωτερική γαλήνη σε ένα χάπι, έτοιμο για όποτε χρειαζόταν κανείς σύντομες διακοπές από την "ψευδαίσθηση" της πραγματικότητας. Το όνομα Soma, το οποίο ο Aldous χρησιμοποίησε για να ονομάσει το φανταστικό ιδανικό ναρκωτικό του στο "Brave New World", βασίστηκε σε ένα φυτό του οποίου οι χυμοί χρησιμοποιούνταν για τη δημιουργία του πνευματικού ποτού που περιγράφεται τόσο στις αρχαίες θρησκευτικές πρακτικές της βεδικής παράδοσης όσο και στον Ζωροαστρισμό, ο οποίος ονόμαζε το φυτό και το πνευματικό ποτό με το ίδιο όνομα, Soma. Σήμερα, αποτελεί μυστήριο σε ποιο φυτό αναφέρονταν σε αυτά τα κείμενα. Ο Χάξλεϊ αναμφίβολα κυνηγούσε αυτόν τον δράκο σε όλο το δεύτερο μισό της ζωής του, και πράγματι, τα μανιτάρια ψιλοκυβίνης θεωρούνται ως ένας από τους πιθανούς υποψήφιους για αυτό που θα μπορούσε να είχε ονομαστεί Soma πριν από αιώνες.
Ίσως εδώ είναι που οι άνθρωποι είναι περισσότερο μπερδεμένοι σχετικά με τον χαρακτήρα του Χάξλεϊ. Εξάλλου, προφανώς περπατούσε με τα πόδια, για να το πούμε έτσι, άρα δεν πίστευε πραγματικά ότι τα ψυχεδελικά ήταν το μονοπάτι προς την ελευθερία μέσω της διαφώτισης;
Λοιπόν, έχει διατυπωθεί το επιχείρημα ότι η προσέγγιση του Χάξλεϊ στο LSD [και σε άλλα ψυχεδελικά] ήταν ουσιαστικά ολιγαρχική, ότι έπρεπε να θεωρηθεί ως μια επικίνδυνη ουσία που θα έπρεπε να δοκιμάζεται μόνο από τόσο εκλεκτά και οραματιστικά μυαλά όπως το δικό του. Δηλαδή, εκείνοι που είχαν τη διανοητική δύναμη, τη διανοητική αντοχή να φτάσουν στη διαφώτιση, όσοι ήταν πολύ αδύναμοι για να αντέξουν τέτοιες ψυχικές κακουχίες θα γίνονταν το ακριβώς αντίθετο και θα κινδύνευαν να πέσουν στον σκοτεινό λάκκο της πλήρους τρέλας, αν και αυτό από μόνο του θεωρήθηκε από πολλούς ως μια μορφή διορατικότητας. Εξάλλου, τι σημαίνει να είσαι τρελός σε έναν κόσμο που είναι αρρωστημένα και απάνθρωπα "φυσιολογικός";
Σίγουρα έτσι σκεφτόταν ο Ken Kesey όταν έγραφε το "Ένας πέταξε πάνω από τη φωλιά του κούκου", ότι η ίδια η τρέλα ήταν μια μορφή απελευθέρωσης από τα δεσμά των καπιταλιστικών κοινωνικών περιορισμών. Ίσως η τρέλα να ήταν ο στόχος, ήταν άλλωστε πολύ πιο εφικτός από την υποσχόμενη διαφώτιση...
Όπως σημειώνει ο William Sargant στο βιβλίο του "Battle for the Mind: Μια φυσιολογία της μεταστροφής και της πλύσης εγκεφάλου" J.F.C. Ο Hecker μελετούσε το φαινόμενο της μανίας του χορού που εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια του Μαύρου Θανάτου, ο οποίος ήταν ένα κοινωνικό φαινόμενο που εμφανίστηκε στην Ευρώπη μεταξύ του 14ου και του 17ου αιώνα. Περιλάμβανε ομάδες ανθρώπων που άρχιζαν να χορεύουν ακανόνιστα κατά τη διάρκεια της πανούκλας, μερικές φορές χιλιάδες κάθε φορά, μέχρι που έπεφταν από την εξάντληση ή από τραυματισμούς. Πιστεύεται ότι εμφανίστηκε στο Άαχεν της Γερμανίας το 1374 και εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Ευρώπη, με μια από τις τελευταίες παρατηρήσεις του να γίνεται το 1518 στην Αλσατία της Γαλλίας.
Ο Hecker παρατήρησε στην έρευνά του για τη μανία του χορού ότι η αυξημένη υποβλητικότητα είχε την ικανότητα να κάνει ένα άτομο να "αγκαλιάζει με την ίδια δύναμη, τη λογική και την ανοησία, το καλό και το κακό, να μειώνει τον έπαινο της αρετής καθώς και την εγκληματικότητα της κακίας". Μια τέτοια κατάσταση του μυαλού παρομοιάστηκε με τις πρώτες προσπάθειες του βρεφικού μυαλού, ο Sargant γράφει "αυτό το ένστικτο της μίμησης, όταν υπάρχει στον υψηλότερο βαθμό του, είναι επίσης ενωμένο με μια απώλεια κάθε δύναμης πάνω στη θέληση, η οποία συμβαίνει μόλις η εντύπωση στις αισθήσεις έχει εδραιωθεί, δημιουργώντας μια κατάσταση όπως αυτή των μικρών ζώων όταν γοητεύονται από το βλέμμα ενός φιδιού".
Δεν είναι περίεργο που το Ινστιτούτο Tavistock και η CIA ασχολήθηκαν με την εξέταση των επιδράσεων του LSD και του τρόπου επιρροής και ελέγχου του νου. Και ίσως δεν είναι τυχαίο ότι ο Άλντους Χάξλεϊ βρισκόταν σε στενή αλληλογραφία με τον Γουίλιαμ Σάργκαντ, ο οποίος μάλιστα αναφέρεται στις "ιδέες" του Άλντους πολλές φορές στο βιβλίο του "Μάχη για το μυαλό".
Ο Aldous αναφέρεται επίσης σε μια διάλεξη που έδωσε στην ομάδα Tavistock της Ιατρικής Σχολής της Καλιφόρνια το 1961:
"Θα υπάρξει, στην επόμενη γενιά περίπου, μια φαρμακολογική μέθοδος που θα κάνει τους ανθρώπους να αγαπήσουν την υποτέλειά τους, και θα παράγει δικτατορία χωρίς δάκρυα, για να το πω έτσι, θα παράγει ένα είδος ανώδυνου στρατοπέδου συγκέντρωσης για ολόκληρες κοινωνίες, έτσι ώστε οι άνθρωποι στην πραγματικότητα να τους αφαιρούνται οι ελευθερίες τους, αλλά μάλλον θα το απολαμβάνουν, επειδή θα αποπροσανατολίζονται από κάθε επιθυμία να επαναστατήσουν με προπαγάνδα ή πλύση εγκεφάλου, ή πλύση εγκεφάλου ενισχυμένη με φαρμακολογικές μεθόδους. Και αυτή φαίνεται να είναι η τελική επανάσταση".
Ο Aldous συνεχίζει να δηλώνει ένα χρόνο αργότερα σε μια διάλεξη με τίτλο "Η απόλυτη επανάσταση" στο Κέντρο Γλωσσών του UC Berkeley το 1962:
"Σήμερα είμαστε αντιμέτωποι, νομίζω, με την προσέγγιση αυτού που μπορεί να ονομαστεί η απόλυτη επανάσταση, η τελική επανάσταση, όπου ο άνθρωπος μπορεί να δράσει άμεσα στο μυαλό-σώμα των συνανθρώπων του... βρισκόμαστε στη διαδικασία ανάπτυξης μιας ολόκληρης σειράς τεχνικών που θα επιτρέψουν στην ελεγκτική ολιγαρχία που πάντα υπήρχε και μάλλον πάντα θα υπάρχει, να κάνει τους ανθρώπους να αγαπήσουν την υποτέλειά τους. Αυτό είναι, μου φαίνεται, το απόλυτο στις κακόβουλες επαναστάσεις ας πούμε, και αυτό είναι ένα πρόβλημα που με ενδιαφέρει πολλά χρόνια και για το οποίο έγραψα πριν από τριάντα χρόνια, ένα μύθο, τον "Γενναίο Νέο Κόσμο", που είναι μια περιγραφή της κοινωνίας που χρησιμοποιεί όλες τις διαθέσιμες συσκευές και κάποιες από τις συσκευές που φαντάστηκα ότι είναι δυνατές, κάνοντας χρήση τους προκειμένου, πρώτα απ' όλα, να τυποποιήσει τον πληθυσμό, να εξομαλύνει τις ενοχλητικές ανθρώπινες διαφορές, να δημιουργήσει, ας πούμε, μαζικά παραγόμενα μοντέλα ανθρώπων ταξινομημένα σε ένα είδος επιστημονικού συστήματος κάστας".
Όλα αυτά πρέπει να εκληφθούν ως "προειδοποιήσεις" προς το κοινό, μια τρομερή ανάγκη που θα προκύψει αν δεν αντιμετωπιστεί ο υπερπληθυσμός (όπως ξεκαθαρίζει στο βιβλίο του Brave New World Revisited). Με τον υπερπληθυσμό έρχεται η υπεροργάνωση, η οποία με τη σειρά της οδηγεί στην επιστημονική πρόοδο της τεχνολογίας, η οποία, όπως μας λέει ο Άλντους, μπορεί να οδηγήσει μόνο στον ολοκληρωτισμό. Έτσι, η αύξηση του πληθυσμού και η πρόοδος των επιστημών αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα. Αυτό ακούγεται περίεργα πολύ σαν τους συλλογισμούς του Mustapha Mond. Με τι ακριβώς συμφωνεί και με τι διαφωνεί ο Aldous εδώ; Πρέπει να έχουμε μια επιστημονική δικτατορία για να αποφύγουμε ένα ολοκληρωτικό σύστημα με τη μορφή μιας επιστημονικής δικτατορίας;
Στην "Ανοιχτή συνωμοσία: Σχέδια για μια παγκόσμια επανάσταση", ο H.G. Wells περιγράφει το όραμά του για μια σύγχρονη θρησκεία:
"...αν η θρησκεία πρόκειται να αναπτύξει ενοποιητική και καθοδηγητική δύναμη στη σημερινή σύγχυση των ανθρώπινων υποθέσεων, πρέπει να προσαρμοστεί σε αυτή τη στροφή του νου προς το μέλλον, που αναλύει την ατομικότητα, θα πρέπει να απεκδυθεί τις ιερές ιστορίες της... Η επιθυμία για υπηρεσία, για υποταγή, για μόνιμο αποτέλεσμα, για διαφυγή από την οδυνηρή μικροπρέπεια και τη θνητότητα της ατομικής ζωής, είναι το αθάνατο στοιχείο κάθε θρησκευτικού συστήματος. Ήρθε η ώρα να απογυμνώσουμε τη θρησκεία μέχρι εκεί [η υπηρεσία και η υποταγή είναι το μόνο που θέλει να κρατήσει ο Γουέλς από το παλιό κατάλοιπο της θρησκείας]...".
Η εξήγηση, του γιατί τα πράγματα είναι όπως είναι, είναι μια περιττή προσπάθεια... Το ουσιαστικό γεγονός... είναι η επιθυμία για θρησκεία και όχι το πώς προέκυψε... Η πρώτη πρόταση στο σύγχρονο δόγμα πρέπει να είναι, όχι "πιστεύω", αλλά "δίνω τον εαυτό μου". Είναι αυτή η ίδια Επανάσταση για την οποία μιλάει ο Aldous; Η περιγραφή της "Σύγχρονης Θρησκείας" του Γουέλς και αυτό που κηρύττει ο Άλντους στις "Πόρτες της Αντίληψης", φανερώνουν ότι ο Γουέλς έχει αναμφίβολα μεγάλη επιρροή.
Είναι η επιθυμία, όχι το γιατί. Το να πιστεύετε δεν είναι καν αποδεκτό, γιατί το να πιστεύετε αφορά τη σκέψη, είναι απλώς θέμα παράδοσης, που δίνετε στον εαυτό σας. Δεν είναι να ενεργείς με τη λογική, αλλά να διακατέχεσαι από το ακριβώς αντίθετό της, να βρίσκεστε σε μια κατάσταση ύπαρξης όπου δεν υπάρχουν λέξεις και συνεπώς δεν υπάρχουν σκέψεις, παρά μόνο άμεση αισθητηριακή αίσθηση.
Το απόλυτο επίτευγμα είναι να παραδοθείς ολοκληρωτικά στον εξωτερικό κόσμο, ίσως σε μια δικτατορία χωρίς δάκρυα... Ο αναγνώστης θα πρέπει να γνωρίζει ότι ο Γουέλς έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο "Η Νέα Τάξη Πραγμάτων" το 1940 και είναι ο πρώτος που, απ' όσο γνωρίζω, πρωτοστάτησε σε αυτόν τον διάσημο πλέον όρο. Ο αναγνώστης θα πρέπει επίσης να γνωρίζει ότι ο Julian Huxley (αδελφός του Aldous Huxley) ήταν συν-συγγραφέας της "Επιστήμης της Ζωής", ενός μέρους της τριλογίας του Wells "Το περίγραμμα της Ιστορίας" (1919), "Η Επιστήμη της Ζωής" (1929) και "Η εργασία, ο πλούτος και η ευτυχία της ανθρωπότητας" (1932), για την οποία ο Wells δεν είχε κανέναν ενδοιασμό ότι θα πρέπει να θεωρείται ως η νέα Βίβλος. Ο Τζούλιαν ήταν επίσης εξέχον μέλος της Βρετανικής Εταιρείας Ευγονικής, διατελώντας αντιπρόεδρός της από το 1937 -1944 και πρόεδρός της από το 1959-1962. Ενδιαφέρουσες επιλογές ζωής από τους συγγραφείς της "νέας Βίβλου".
Επιπλέον, ο παππούς του Aldous, Thomas Huxley ("το μπουλντόγκ του Κάρολου Δαρβίνου"), ήταν ο καθηγητής βιολογίας του H.G. Wells και ήταν μία από τις μεγαλύτερες επιρροές στη ζωή του Wells, προωθώντας τα έργα του Καρόλου Δαρβίνου και του Τόμας Μάλθους. Παρόλο που ο Τόμας Χάξλεϊ έζησε πριν από την εποχή της "επιστήμης" της Ευγονικής, ήταν σταθερός μαλθουσιανός και επομένως μπορεί κανείς με ασφάλεια να πει ότι θα ήταν ευγονικός αν του δινόταν η ευκαιρία.
Έτσι, θα πρέπει να δούμε την αναφορά του Aldous στην κομψή "μαλθουσιανή ζώνη" στο "Θαυμαστό νέο κόσμο" του, ίσως υπό ένα πιο σκοτεινό φως...
Και τώρα είμαστε έτοιμοι να περάσουμε τις πόρτες της αντίληψης του ίδιου του Άλντους, του αληθινού Χάξλεϊ πίσω από την προβαλλόμενη ψευδαίσθηση. Μπορεί να μην βρούμε το Άπειρο στο τέλος αυτής της περιπλάνησης, αλλά σίγουρα θα είμαστε καλύτερα εξοπλισμένοι για να ξεχωρίσουμε τη διαφορά μεταξύ του εαυτού και του μη-εαυτού του Χάξλεϋ, μεταξύ του πραγματικού και του ψεύτικου.
[Αυτό είναι το πρώτο μέρος μιας σειράς τριών τμημάτων, τα μέρη 2 και 3 θα καλύψουν τον Πόλεμο κατά της Επιστήμης, τη Μάχη για το μυαλό σας και τον Άλντους Χάξλεϊ ως πρωτοπόρο του κινήματος της αντικουλτούρας και τις επιπτώσεις του.]
